Σεγίμερος

 Ο Σεγίμερος που αναφέρεται στο βιβλίο υπήρξε ιστορικό πρόσωπο του 1ου αιώνα π.Χ. Όπως και στην πραγματικότητα, ήταν φύλαρχος του γερμανικού φύλου των Χερούσκων και παράλληλα σύμμαχος για ένα διάστημα της Ρώμης και του Οκταβιανού.

Στην πραγματικότητα, επεδίωξε αρχικά να έχει καλές σχέσεις με την Ρώμη, στέλνοντας και τους δύο γιους του στον ρωμαϊκό στρατό, όταν όμως ο γιος του Αρμίνος στασίασε κατά της Ρώμης, το 9 μ.Χ., υποστήριξε τον γιο του και πολέμησε στο πλάι του στην Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού που εξελίχθηκε σε μεγάλη νίκη των γερμανικών φυλών κατά της Ρώμης.

Στην εναλλακτική μας ιστορία, ο Σεγίμερος επιλέγεται μεταξύ των Γερμανών φυλάρχων, για να οδηγήσει τους πολεμιστές τους στην Μεσόγειο, ακολουθώντας την εκστρατεία του Οκταβιανού κατά την βασίλισσας Κλεοπάτρας. Ωστόσο, γνωρίζοντας ότι δεν έχει να κάνει με την υπερδύναμη που ήταν η Ρώμη μέχρι πριν λίγες δεκαετίες επιμένει να αντιμετωπίζει τον Οκταβιανό σχεδόν επί ίσοις όροις, κάτι που εμφανώς εκνευρίζει τον Ρωμαίο ισόβιο δικτάτορα που ωστόσο προσπαθεί να τον ανέχεται, διότι χρειάζεται του άνδρες του για την εκστρατεία. 

Ωστόσο, μία σύγκρουση μεταξύ των δύο ανδρών μοιάζει προδιαγεγραμμένη και μόνο με μία έξυπνη, όσο και ανέντιμη κίνηση, ο εχθρός αυτός θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, χωρίς την διάλυση της συμμαχίας της Νέας Ρωμαϊκής Πολιτείας με τις γερμανικές φυλές.

Οκταβία η Νεότερη

 

Η Οκταβία η Νεότερη, η αδελφή του Οκταβιανού, υπήρξε ιστορικό πρόσωπο και ο ρόλος της υπήρξε, όπως και στο βιβλίο, βασικός στην σύγκρουση του Οκταβιανού με τον Μάρκο Αντώνιο, ο οποίος την εγκατέλειψε για την βασίλισσα Κλεοπάτρα. Όπως και στην πραγματικότητα, γεννήθηκε περί το 66 π.Χ., στην πόλη Nola της Ιταλίας, όντας κόρη του Γάιου Οκταβίου και της Ατίας Βάλβας, της ανιψιάς του Ιουλίου Καίσαρα.

Στην πραγματικότητα, υπήρξε σύζυγος του Μάρκου Αντωνίου, η οποία του χάρισε δύο κόρες που ονομάστηκαν Αντωνίες (η Πρεσβυτέρα και η Νεοτέρα). Ωστόσο, ο Μάρκος Αντώνιος αποφάσισε να παρατήσει την σύζυγο και τις κόρες του και να διεκδικήσει την βασίλισσα της Αιγύπτου, Κλεοπάτρα. Ο γάμος αυτός ωστόσο του Μάρκου Αντωνίου με την Οκταβία τη Νεότερη αποτελούσε στην ουσία τμήμα της συμφωνίας του Μάρκου Αντωνίου με τον Οκταβιανό για τον διαμοιρασμό της ισχύος στην ρωμαϊκή επικράτεια. Η προσβολή αυτή κατά της Οκταβίας μεταφράστηκε ως προσβολή κατά του Οκταβιανού, ωθώντας τον έτσι στο να κινηθεί ανοικτά κατά του παλαιού συνεργάτη του, οδηγώντας τον ρωμαϊκό κόσμο σε έναν ακόμα εμφύλιο πόλεμο, από τον οποίο επρόκειτο εκείνος να βγει πιο ισχυρός από ποτέ.

Στην φανταστική ιστορία του βιβλίου ωστόσο, ο γάμος της Οκταβίας με τον Μάρκο Αντώνιο δεν προλαβαίνει να λάβει χώρα, λόγω των καταιγιστικών εξελίξεων του Μεγάλου Πολέμου. Η Οκταβία εμφανίζεται ότι τότε υπήρξε ερωτευμένη με τον άνδρα που της προόριζε ο αδελφός της, ενώ ο Μάρκος Αντώνιος, καίτοι ελκυόταν από την ομορφιά της, δεν έτρεφε το ίδιο βαθιά αισθήματα για εκείνη, καίτοι εκμεταλλεύτηκε την αγάπη της, πλαγιάζοντας μαζί της πριν τον γάμο που δεν έγινε ποτέ, καθώς ο Μάρκος Αντώνιος κατέληξε εν τω μεταξύ στο πλευρό της βασίλισσας Κλεοπάτρας. Από την ένωσή του με την Οκταβία όμως, προέκυψε μία εγκυμοσύνη που δεν επρόκειτο όμως να φτάσει μέχρι την γέννα. 

Ταξιδεύοντας μαζί με την ομάδα του Λέπιδου προς την Νέα Ρωμαϊκή Πολιτεία, στην Νήσο των Πρεττανών, η Οκταβία έπεσε θύμα μίας επίθεσης Ρωμαίων πολιτών, η οποίοι με αυτόν τον τρόπο εκδήλωναν το μίσος τους για τον πατέρα του αγέννητου παιδιού, τον οποίο και θεωρούσαν προδότη. Το βίαιο περιστατικό είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του εμβρύου και την αδυναμία έκτοτε της Οκταβίας να κάνει παιδιά, κάτι που ενήργησε αρνητικά στην ψυχολογία της, δημιουργώντας της μία εκδικητική εμμονή απέναντι στην βασίλισσα Κλεοπάτρα και στα παιδιά της.

Για να πετύχει να τιμωρήσει τον Μάρκο Αντώνιο με τον θάνατο των αγαπημένων του ατόμων, υποστηρίζει με όλο της το είναι τον επίσης διψασμένο για εκδίκηση αδελφό της, Οκταβιανό και γίνεται μία από τους πιο χαρισματικούς διπλωμάτες της Νέας Ρωμαϊκής Πολιτείας, ταξιδεύοντας σε όλον τον γνωστό κόσμο και εκπροσωπώντας τον αδελφό της εν τη απουσία του στις συναντήσεις των συνωμοτών και προασπίζοντας τα ρωμαϊκά συμφέροντα με απόλυτη επιτυχία. 

Φραάτης Δ΄ της Παρθίας

 

Ο βασιλιάς Φραάτης Δ΄ της Παρθίας είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που, όπως και στο βιβλίο, γεννήθηκε κάποια στιγμή, στα μέσα περίπου του 1ου αιώνα π.Χ. και ανήλθε στην εξουσία το 37 π.Χ., για να βασιλέψει μέχρι τον θάνατό του το 2 π.Χ.

Καίτοι η πραγματική του ηλικία δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια κατά την έναρξη των γεγονότων του βιβλίου, ήτοι κατά το 20 π.Χ., αυτή ορίζεται καλλιτεχνική αδεία στα 50 περίπου έτη.

Ως Πάρθος, ο βασιλιάς Φραάτης θεωρούσε τον εαυτό του συνεχιστή της παλαιάς Περσικής Αυτοκρατορίας του Δαρείου και του Ξέρξη και ήταν εξ ορισμού εχθρικός απέναντι στα βασίλεια του ελληνιστικού κόσμου που προήλθαν από την κατάρρευση της παλαιάς εκείνης Αυτοκρατορίας, τον καιρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όπως και στην πραγματικότητα, συνάντησε πολλές φορές στο πεδίο της μάχης τον Μάρκο Αντώνιο, ο οποίος στην πραγματικότητα εκπροσωπούσε τις ανατολικές κτήσεις της Ρώμης, αλλά είχε ως βάση επιχειρήσεων την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο που δεν αποτελούσε ακόμα de facto τμήμα του ρωμαϊκού κόσμου.

Στην παράλληλη πραγματικότητα του βιβλίου, η αντιπαλότητα των δύο ανδρών επίσης υπάρχει, αλλά ο Μάρκος Αντώνιος εκπροσωπεί καθαρά εδώ την πτολεμαϊκή ισχύ και όχι τα ρωμαϊκά λάβαρα. Επί πολλά χρόνια, οι δυνάμεις των δύο ανδρών συγκρούονταν στα εδάφη της Μεσοποταμίας (σημερινό Ιράκ) με τους Πτολεμαίους να βγαίνουν πάντα νικητές χάριν της τεχνολογικής υπεροχής τους. Ο Φραάτης τότε, αποφάσισε να ανασυγκροτήσει το αρχαίο σώμα των αθανάτων και διέταξε τους Ζωροαστριστές ιερείς, τους λεγόμενους "μάγους", να αναπτύξουν τεχνολογικά αντίμετρα στην τεχνολογία των Πτολεμαίων, υποσχόμενος σε αυτούς θρησκευτική κυριαρχία πάνω στα παρθικά εδάφη. Και οι "μάγοι" επινόησαν το λεγόμενο "άρμα της φωτιάς". Αξιοποιώντας τόσο αυτό, όσο και το στοιχείο του αιφνιδιασμού, οι δυνάμεις των Παρθών, στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου καταφέρνουν μία σαρωτική νίκη κατά των δυνάμεων της βασίλισσας Κλεοπάτρας στην Μεσοποταμία, κατά την οποία καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν τον τραυματισμένο Μάρκο Αντώνιο, ο οποίος θα μπορούσε να κατέχει σημαντικές πληροφορίες για την άμυνα του Πτολεμαϊκού κράτους.

Όντας σε συνεννόηση με τον Οκταβιανό, αλλά και με τους αφανείς αντιπάλους της βασίλισσας Κλεοπάτρας, μέσα στην επικράτειά της, συναποφασίζει με αυτούς την τύχη του αιχμαλώτου τους, καθώς και τις κινήσεις τους για να αποδυναμώσουν την βασίλισσα της Αιγύπτου.

Οκταβιανός

 Ο Οκταβιανός, γνωστός στην πραγματικότητα και ως Αύγουστος, είναι σαφώς ιστορικό πρόσωπο. Στην πραγματικότητα, όπως και στο βιβλίο, γεννήθηκε το 63 π.Χ. στην Ρώμη. Ήταν γιος του Γάιου Οκταβίου και της Ατίας Βάλβας, της ανιψιάς του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος αργότερα τον υιοθέτησε, καθιστώντας τον κληρονόμο του. 

Ο Οκταβιανός, βασιζόμενος σε αυτήν την υιοθεσία, μετά την δολοφονία του θετού του πατέρα και αφού κυνήγησε και σκότωσε τον Βρούτο και τους υπολοίπους δολοφόνους του, διεκδίκησε τα ινία του Ρωμαϊκού Κράτους, τα οποία και κατέκτησε πλήρως, μετά την ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ. και την επακόλουθη ρωμαϊκή κατάκτηση της Αιγύπτου, στο πλαίσιο της οποίας εξολοθρεύθηκαν όλοι οι άλλοι πιθανοί διεκδικητές της εξουσίας, συμπεριλαμβανομένου του βιολογικού γιου του Καίσαρα και της βασίλισσας Κλεοπάτρας Καισαρίωνα. Επιστρέφοντας θριαμβευτής έπειτα στην Ρώμη ήταν πλέον ελεύθερος να μετασχηματίσει την Ρωμαϊκή Ελεύθερη Πολιτεία (Res Publica) σε Αυτοκρατορία (Imperium), αναλαμβάνοντας την απόλυτη εξουσία σε αυτήν και ασκώντας την μέχρι και τον θάνατό του το 14 μ.Χ.

Στην φανταστική, εναλλακτική ιστορία του βιβλίου μας αναφέρεται απλά ως Οκταβιανός και όχι ως Αύγουστος, αφού τον τίτλο αυτό τον υιοθέτησε μετά την νίκη του επί του Μάρκου Αντωνίου και της βασίλισσας Κλεοπάτρας, κάτι που στον εναλλακτικό αυτό κόσμο ουδέποτε έλαβε χώρα. Σε αυτήν την παράλληλη ιστορία, βοήθησε τον θετό του πατέρα, Ιούλιο Καίσαρα σε μία απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας Κλεοπάτρας, με απώτερο στόχο το να σώσουν την Ρώμη που βρισκόταν στα πρόθυρα της ήττας από την οργή της. Χάριν όμως της παρέμβασης του Μάρκου Αντωνίου που εν τω μεταξύ είχε ερωτευτεί την βασίλισσα Κλεοπάτρα, η απόπειρα ήταν ανεπιτυχής και ένας από τους φρουρούς της βασίλισσας σκότωσε τον Ιούλιο Καίσαρα, ενώπιον του ανήμπορου να τον βοηθήσει θετού του γιου, Οκταβιανού.

Από τότε και ύστερα, ο Οκταβιανός ορκίστηκε εκδίκηση κατά την βασίλισσας Κλεοπάτρας, αλλά και του Μάρκου Αντωνίου που την έσωσε. Με την βοήθεια του μετέπειτα στενού του φίλου και προπαγανδιστή, Βιργιλίου, κατάφερε να αποδράσει από την πτολεμαϊκή φυλακή και να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο με προορισμό την Νήσο των Πρεττανών, όπου προσφάτως είχε ιδρυθεί η Νέα Ρωμαϊκή Πολιτεία από τον Λέπιδο και τους πρόσφυγες που ξέφυγαν από την καταστροφή της Ρώμης, στο τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Φτάνοντας εκεί, γρήγορα αναρριχήθηκε στην εξουσία, χρησιμοποιώντας και την συγγένειά του με τον προσφάτως θεοποιημένο Ιούλιο Καίσαρα και σύντομα κατέστη ισόβιος δικτάτωρ της Νέας Ρωμαϊκής Πολιτείας, προετοιμάζοντας από εκεί την εκδίκησή του.

Με την βοήθεια του Βιργιλίου και της αδελφής του, Οκταβίας, κατάφερε έπειτα να έρθει σε επαφή με ισχυρούς άνδρες σε όλον τον γνωστό κόσμο και να τους συσπειρώσει κρυφά στον αγώνα του να ανατρέψει την βασίλισσα Κλεοπάτρα και να επαναφέρει την ισχύ της Ρώμης. Εκτός από την συμμαχία του με τον βασιλιά Φραάτη των Παρθών και με τους συνωμότες στο Πτολεμαϊκό Βασίλειο, κατάφερε επίσης να έρθει σε επαφή με τα γερμανικά φύλα που ζούσαν πέραν του Ρήνου ποταμού και να επιστρατεύσει πολλούς πολεμιστές, υποσχόμενός τους μία πολύ πλούσια λεία, όταν θα λαφυραγωγούσαν την βασιλική πρωτεύουσα της Κλεοπάτρας, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Τέλος, στο μεσοδιάστημα μεταξύ του Μεγάλου Πολέμου και της επίθεσης των εχθρών της Κλεοπάτρας που περιγράφεται στο βιβλίο, έχει ναυπηγήσει τον μεγαλύτερο στόλο που είχε κατασκευαστεί μέχρι εκείνη την στιγμή, ετοιμάζοντας την επιστροφή της Ρώμης στην Μεσόγειο.